Bedankt, Raph!
Ik moet mijn gevoelens ergens kunnen uiten want ik lijd echt onder de situatie, daarom doe ik maar op deze manier... Het gemis is zeer groot. Mijn ouders die zijn omgekomen in een auto-ongeluk een paar jaar geleden, heeft me helemaal verscheurd. Met mijn tweelingzus heb ik geen contact meer. Gelukkig ben ik vorige week samen gekomen met mijn broer Raph. Hij heeft me geholpen om het gemis te verzachten en me van mijn leven te doen genieten. Samen zijn we nu op zoek naar Lisa, mijn zus. Het is niet altijd gemakkelijk om met mijn broer samen te leven, maar als twee stoere jongens slaan we er ons wel door. Hij laat bijvoorbeeld steeds zijn vuile was slingeren doorheen het huis, daar erger ik me enorm aan. "Sam," zegt hij, "het is mijn huis, moei je niet met hoe ik het hier regel!" Op zo'n momenten ontwikkel ik een enorme haat tegenover hem, die erna weer snel wegvloeit; hij heeft me tenslotte geholpen om een vaste slaapplaats te vinden. Ik hield het echt niet meer langer uit in al die pleeggezinnen... Drie verschillende, kun je dat geloven? Nergens voelde ik me écht thuis. De huisregels veranderden steeds, ik wist niet meer wat wel en niet mocht, mijn pleegouders werden steeds strenger en ik dacht er zoveel aan om weg te vluchten. Uiteindelijk ben ik gebleven met de gedachte dat als ik het echt niet meer zou kunnen uithouden, ik nog steeds kon wegvluchten (met mijn rugzak waarin het nodige zat om te overleven). Uiteindelijk kwam ik bij mijn broer terecht waar ik zo gelukkig om ben. Ik hoop dat we samen nog veel herinneringen zullen herleven over onze ouders, over onze jeugd,... Maar in de eerste plaats wil ik Lisa terugvinden!
Ik moet mijn gevoelens ergens kunnen uiten want ik lijd echt onder de situatie, daarom doe ik maar op deze manier... Het gemis is zeer groot. Mijn ouders die zijn omgekomen in een auto-ongeluk een paar jaar geleden, heeft me helemaal verscheurd. Met mijn tweelingzus heb ik geen contact meer. Gelukkig ben ik vorige week samen gekomen met mijn broer Raph. Hij heeft me geholpen om het gemis te verzachten en me van mijn leven te doen genieten. Samen zijn we nu op zoek naar Lisa, mijn zus. Het is niet altijd gemakkelijk om met mijn broer samen te leven, maar als twee stoere jongens slaan we er ons wel door. Hij laat bijvoorbeeld steeds zijn vuile was slingeren doorheen het huis, daar erger ik me enorm aan. "Sam," zegt hij, "het is mijn huis, moei je niet met hoe ik het hier regel!" Op zo'n momenten ontwikkel ik een enorme haat tegenover hem, die erna weer snel wegvloeit; hij heeft me tenslotte geholpen om een vaste slaapplaats te vinden. Ik hield het echt niet meer langer uit in al die pleeggezinnen... Drie verschillende, kun je dat geloven? Nergens voelde ik me écht thuis. De huisregels veranderden steeds, ik wist niet meer wat wel en niet mocht, mijn pleegouders werden steeds strenger en ik dacht er zoveel aan om weg te vluchten. Uiteindelijk ben ik gebleven met de gedachte dat als ik het echt niet meer zou kunnen uithouden, ik nog steeds kon wegvluchten (met mijn rugzak waarin het nodige zat om te overleven). Uiteindelijk kwam ik bij mijn broer terecht waar ik zo gelukkig om ben. Ik hoop dat we samen nog veel herinneringen zullen herleven over onze ouders, over onze jeugd,... Maar in de eerste plaats wil ik Lisa terugvinden!
